Zoals bekend nemen we de honden dagelijks voor een loopje, liefst in de desert, om de broodnodige energie te verbranden. Helaas nemen de dames Bella en Safa regelmatig een loopje met ons, door halverwege de benen te nemen en weer terug te komen wanneer het hen behaagt. En eerst was dat na tien minuten tot een kwartier, maar het duurt steeds vaak steeds langer. Waar ze naartoe gaan mag Joost weten. Het is een groot gebied met volop jachtmogelijkheden; konijnen en oryxen, een soort gazelle. Regelmatig heb ik ze in de verte achter een prooi zien rennen en natuurlijk hoop je dat het hen beweging oplevert en verder niet. Maar ja, het is de natuur met jachtinstinct versus overlevingsdrang. Nu het winter is komen daar de vele picknickers bij die bijna allemaal alles naast zich neer laten vallen en dus een culinair festijn achterlaten. Waarom zou je nog een (redelijk gezonde) kamelenkeutel verorberen als er een paar meter verderop een halve gegrilde kip ligt te wachten?
Het was al een paar keer voorgekomen dat het wachten op de dames langer dan een uur duurde en vorige week was het zelfs meer dan twee uut. Hoezeer we ook van de woestijn houden, we hebben nog meer te doen.
Afgelopen donderdag, we waren vrij in verband met Islamitisch Nieuwjaar, duurde het langer dan mijn geduld te bieden had. Echtgenote J. en de kinderen kwamen uiteindelijk om een uur of half twaalf om zo van de verloren ochtend (sinds acht uur ter plekke) nog een soort brunch op locatie te maken met koffie, wat broodjes en een glaasje jus. Zo is het wachten nog even te veraangenamen. Maar uiteindelijk ga ik met de kinderen en de andere drie honden om een uur of half twee naar huis om even de zinnen te verzetten. Van Safa en Bella is op dat moment nog geen spoor te bekennen. In het gebied lopen een paar semi-verharde weggetjes en de tactiek is meestal om al claxonerend van het oorspronkelijke vertrekpunt een rondje te rijden met regelmatige stops. Mochten ze verdwaald zijn, of gewoon lekker uitrusten in de schaduw en ze horen de auto, dan hopen we dat ze reageren en te voorschijn komen. Ze weten verdomd goed de weg, dus dat verdwaald zijn lijkt me niet zo reeel, maar ja je moet wat om je zorgen te onderdrukken. Tot nu toe zijn ze altijd teruggekomen, al is dat op zich nog geen garantie.
Om een uur of vier keer ik terug om J. op te zoeken en te kijken of we nog wat kunnen ondernemen. Er is geen nieuws en dankzij de nationale feestdag is het een drukte van belang; BBQ's, quads, families met kinderen die de duinen afrollen en een heuse parasailer die echter niet goed van de grond komt met z'n parachute. Maar geen Safa en ook geen Bella. We spreken af dat ik pleeghond Ozzie ga halen; misschien kan hij speurwerk verrichten en op mijn lijstje staan ook een vest en een slaapzak, want J. weigert de plaats van vermissing te verlaten en is van plan te overnachten als het zover mocht komen. Als ik de auto stap gebeurt er verdomd weinig als ik wil starten; oh ja, dat kan er ook nog wel bij...accu naar de filistijnen! Grredverdrie!
Enfin, met andere auto startkabels opgehaald, alsook Ozzie, een broodje en een reep chocola. In de spannende jeugdboekenreeks "Bob Evers" namen ze ook altijd voldoende chocoloa mee als het spannend werd, dus dat kan geen kwaad lijkt me. Ozzie blijkt niet echt een speurneus, hij blijft liever in de auto dan in het donker op zoek te gaan naar zijn maatjes. Maar goed, hij is er in ieder geval nog om J. een wat veiliger gevoel te geven. Hoewel nationals met feestdagen niet drinken, gedragen ze zich behoorlijk opgewonden en mallotig vandaag. Misschien teveel dadelsiroop en een teveel aan natuurlijke suikers?
Eenmaal thuis kijk ik naar De Wereld Draait Door op BVN als de telefoon gaat. Het is tien uur 's avonds en Safa heef zich gemeld. Stond opeens naast de auto. Zonder halsband en met haar haar een beetje in de war, maar verder in goede conditie en zonder verwondingen en overmatige dorst. Waar het idiote beest nou heeft uitghangen blijft een raadsel, konden ze nou maar communiceren. Het is middernacht als J. huiswaarts keert. Verder is er niet zo veel meer dat je kunt doen. Morgen is er weer een dag.
De volgende ochtend, vijfentwintig uur nadat we oorspronkelijk gingen wandelen, wordt het sein brandmeester gegeven. J. is weer teruggegaan naar de wandelplek, met Safa en de andere honden. Op enig moment keek Safa een paar keer indringend naar J. om zich vervolgens om te draaien en een bepaalde richting uit te lopen. Nadat dit ritueel zich een paar keer herhaalde liep J. maar achter Safa aan; iedere richting kon tenslotte goed of fout zijn. Zou dat toch een soort communiceren zijn? Twee zandduinen verder komt Bella aanwandelen. "Hee hallo, jullie ook hier?", lijkt ze te zeggen. Grapjas! Maar goed, ook Bella draagt geen halsband meer. Misschien heeft iemand ze geprobeerd mee te nemen en zijn ze ontsnapt? Of misschien hebben ze ergen vast gezeten of waren ze toch verdwaald? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Maar wat wel vaststaat is dat we blij zijn dat ze terug zijn. Stomme honden. Oh ja, voorlopig geen loslopen meer in de woestijn. En die nieuwe accu kostte me 450 dirham. Zeventig euro voor de accu en twintig voor het bezorgen en monteren. Nou, deze feestdag hebben we ons wederom niet verveeld en verder weinig nuttigs gedaan helaas, anders dan een beetje voor een loopje te zijn genomen...
Het was al een paar keer voorgekomen dat het wachten op de dames langer dan een uur duurde en vorige week was het zelfs meer dan twee uut. Hoezeer we ook van de woestijn houden, we hebben nog meer te doen.
Afgelopen donderdag, we waren vrij in verband met Islamitisch Nieuwjaar, duurde het langer dan mijn geduld te bieden had. Echtgenote J. en de kinderen kwamen uiteindelijk om een uur of half twaalf om zo van de verloren ochtend (sinds acht uur ter plekke) nog een soort brunch op locatie te maken met koffie, wat broodjes en een glaasje jus. Zo is het wachten nog even te veraangenamen. Maar uiteindelijk ga ik met de kinderen en de andere drie honden om een uur of half twee naar huis om even de zinnen te verzetten. Van Safa en Bella is op dat moment nog geen spoor te bekennen. In het gebied lopen een paar semi-verharde weggetjes en de tactiek is meestal om al claxonerend van het oorspronkelijke vertrekpunt een rondje te rijden met regelmatige stops. Mochten ze verdwaald zijn, of gewoon lekker uitrusten in de schaduw en ze horen de auto, dan hopen we dat ze reageren en te voorschijn komen. Ze weten verdomd goed de weg, dus dat verdwaald zijn lijkt me niet zo reeel, maar ja je moet wat om je zorgen te onderdrukken. Tot nu toe zijn ze altijd teruggekomen, al is dat op zich nog geen garantie.
Om een uur of vier keer ik terug om J. op te zoeken en te kijken of we nog wat kunnen ondernemen. Er is geen nieuws en dankzij de nationale feestdag is het een drukte van belang; BBQ's, quads, families met kinderen die de duinen afrollen en een heuse parasailer die echter niet goed van de grond komt met z'n parachute. Maar geen Safa en ook geen Bella. We spreken af dat ik pleeghond Ozzie ga halen; misschien kan hij speurwerk verrichten en op mijn lijstje staan ook een vest en een slaapzak, want J. weigert de plaats van vermissing te verlaten en is van plan te overnachten als het zover mocht komen. Als ik de auto stap gebeurt er verdomd weinig als ik wil starten; oh ja, dat kan er ook nog wel bij...accu naar de filistijnen! Grredverdrie!
Enfin, met andere auto startkabels opgehaald, alsook Ozzie, een broodje en een reep chocola. In de spannende jeugdboekenreeks "Bob Evers" namen ze ook altijd voldoende chocoloa mee als het spannend werd, dus dat kan geen kwaad lijkt me. Ozzie blijkt niet echt een speurneus, hij blijft liever in de auto dan in het donker op zoek te gaan naar zijn maatjes. Maar goed, hij is er in ieder geval nog om J. een wat veiliger gevoel te geven. Hoewel nationals met feestdagen niet drinken, gedragen ze zich behoorlijk opgewonden en mallotig vandaag. Misschien teveel dadelsiroop en een teveel aan natuurlijke suikers?
Eenmaal thuis kijk ik naar De Wereld Draait Door op BVN als de telefoon gaat. Het is tien uur 's avonds en Safa heef zich gemeld. Stond opeens naast de auto. Zonder halsband en met haar haar een beetje in de war, maar verder in goede conditie en zonder verwondingen en overmatige dorst. Waar het idiote beest nou heeft uitghangen blijft een raadsel, konden ze nou maar communiceren. Het is middernacht als J. huiswaarts keert. Verder is er niet zo veel meer dat je kunt doen. Morgen is er weer een dag.
De volgende ochtend, vijfentwintig uur nadat we oorspronkelijk gingen wandelen, wordt het sein brandmeester gegeven. J. is weer teruggegaan naar de wandelplek, met Safa en de andere honden. Op enig moment keek Safa een paar keer indringend naar J. om zich vervolgens om te draaien en een bepaalde richting uit te lopen. Nadat dit ritueel zich een paar keer herhaalde liep J. maar achter Safa aan; iedere richting kon tenslotte goed of fout zijn. Zou dat toch een soort communiceren zijn? Twee zandduinen verder komt Bella aanwandelen. "Hee hallo, jullie ook hier?", lijkt ze te zeggen. Grapjas! Maar goed, ook Bella draagt geen halsband meer. Misschien heeft iemand ze geprobeerd mee te nemen en zijn ze ontsnapt? Of misschien hebben ze ergen vast gezeten of waren ze toch verdwaald? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Maar wat wel vaststaat is dat we blij zijn dat ze terug zijn. Stomme honden. Oh ja, voorlopig geen loslopen meer in de woestijn. En die nieuwe accu kostte me 450 dirham. Zeventig euro voor de accu en twintig voor het bezorgen en monteren. Nou, deze feestdag hebben we ons wederom niet verveeld en verder weinig nuttigs gedaan helaas, anders dan een beetje voor een loopje te zijn genomen...
