Werkbezoek

Gisteren mocht ik er weer naartoe, ons call centre in Al Ain in Abu Dhabi op zo'n anderhalf uur rijden van Dubai. Zeg maar de afstand Den Haag - Almelo. Dat geeft ook een beetje de sfeer weer; Al Ain is ook een beetje een stad in de provincie. Evenals in Almelo is in Al Ain altijd wat te doen; soms staat het stoplicht op rood en soms op groen... Al Ain heeft de naam familie-vriendelijk te zijn, lees; saai. Er is een dierentuin, een paar malls en een berg, de beroemde 900 meter hoge, Jebel Hafeet met een natuurlijke warme bron aan de voet en een hotel op de top. En dan heb je het wel zo'n beetje gehad in Al Ain.

openbare kunst in al ain

alsmaar rechtdoor

De weg er naartoe is meestal rustig en links en rechts van de weg liggen mooie roodgekleurde zandduinen. De enige afslagen zijn lussen die je, via een viaduct, weer rechtsomkeert naar Dubai voeren. Alsof de wegenbouwers willen zeggen;  weet je écht zeker dat je naar Al Ain wilt? Ja! Halverwege raak je ook de beluisterbare (is dit correct?) radiozenders kwijt; geen Catboy en Geordiebird en zelfs geen Kenny & Akelia. Via de ether is er nog slechts toegang tot een zender met klassieke muziek en afwisselend vullen de rustgevend klanken van Mahler, Mozart en Vivaldi het interieur. Alsof je op weg bent naar een concert van André Rieu in, jawel, Almelo of zo. Mijn theorie is dat de radio-ontvangst met opzet wordt gescrambled om je in een familie-sfeer te brengen voordat je Al Ain bereikt.

Eenmaal in Al Ain ben ik altijd de weg kwijt. De stad heeft het patroon van zeg maar, een soort spinnenweb. Er is geen rechte weg van A naar B, maar je moet steeds linksaf, rechtdoor, linksaf, rechtdoor enzovoort. De GPS is hier werkelijk onmisbaar. En vandaag rijd ik wat nerveus door Al Ain. Ik heb de sigarettenaansteker opgeblazen en dus laadt de GPS niet op. Ik hoop van harte dat ik het call centre bereik voordat de batterij op is, anders zit ik in de nesten. Onderweg ben ik bij vier benzinestations gestopt op zoek naar een nieuwe zekering, maar leg dat maar eens uit aan de gemiddelde Filippino. "You need what? Engine oil...?". Laat maar. Voor de zekerheid heb ik de GPS uitgelaten tot aan het begin van de stad en heb nu vijfentwintig minuten batterij nodig om "bestemming bereikt" te halen. Als het meezit kom ik er ook nog weer mee de stad uit, maar dat is van later zorg.

hoogtepunten van al ain (grapje)

Gelukkig red ik het op tijd en onze bezoekers, senior managers van een grote regionale bank, zijn op hun beurt aan de late kant, want zelfs locals verdwalen hier! De bank wil graag begrijpen hoe we het call centre hebben opgezet en bijzonder is dat de medewerkers allemaal Emirati dames zijn, inclusief de teamleaders en de call centre manager. De aandeelhouders van de bank willen dat ook en de werkgelegenheid is goed voor de regio. Met gemiddeld vijf(!) kinderen per gezin is dat ook in toenemende mate nodig. Een soort werkgelegenheidsproject als in Groningen, oh nee Overijssel. Het bezoek verloopt goed en de bezoekers zijn onder de indruk van onze set-up. Tevreden verlaat iedereen aan het einde van de middag het pand om de dagelijkse spits in te duiken. Nou ja, spits, er zijn een paar andere auto's op de weg.

ons emirati call center

Net als ik de eerste bordjes Dubai in het vizier heb, meldt de batterij van de GPS "batterij bijna leeg". Als ik de snelweg naar Dubai opdraai stopt hij er helemaal mee. Gelukkig kan er nu niet veel meer misgaan. Afritten terug naar Al Ain zijn er niet, dus volle kracht vooruit. Terug naar de aangename drukte van Dubai!

Englutch of Dutchlish?

Gisteren stond ik voor de koelkast om een glaasje water te tappen, toen mijn oog op het boodschappenlijstje viel. Het boodschappenlijstje hangt daar om te voorkomen dat ze kwijtraken en het is een vaste gewoonte om, wanneer je een lege verpakking weggooit of als iets op blijkt te zijn, daar meteen een aantekening van te maken zodat we niet naast de broodnodige artikelen grijpen. Het opschrijfblokje heeft een handig magneetje aan de achterkant zodat het ook gemakkelijk aan de koelkast blijft hangen.

Maar goed, ik keek dus naar dat lijstje en wat me opviel was de mengeling van engelse en nederlandse woorden zoals "kaas, mixed fruit juice, arabic bread, sla turtle en washing powder bont". Op zich een grappig gezicht, maar toen ik er even over nadacht kwam ik tot de conclusie dat we ook vaak zo praten; "Eva, go and get your shoes eens aandoen en ruim je bicycle op", of "Jasper, ga je tanden eens brushen. Tim, heb je je homework al gedaan en clean up your bag and lunch box?". En zo ontstaat er een soort koeterwaals dat voor derden lastig te vatten is.

En dan heb ik het nog niet eens over de woorden die ontstaan zijn doordat iemand ze verkeerd hebben begrepen of toegepast maar die vervolgens standaard taalgebruik zijn geworden in de familie SpaansenvanKesteren. Zoals "ik heb last van DIA" (spreek uit dieaaijee) staat voor een te dunne stoelgang, oftewel diarree. DIA is eigenlijk Dubai International Academy, de school van Tim en Eva, maar op enig moment verworden tot dit misverstand. Eva heeft het vaak over "gaan we vandaag wat te eten biestellen?" of "waar is mijn bakini?", oftewel haar bikini. Niet te verwarren met burkini, hetgeen door locals wordt gedragen als ze gaan zwemmen; een zwempak van top tot teen in zwart, donkerblauw of roze uitgevoerd. Erg elegant, maar dat terzijde.

Gisteren was ik op zoek naar een "fuse" voor de auto en het kostte me zeker tien minuten om op het nederlandse woord te komen. Zekering...tjongejonge, hoe moeilijk is dat nou? Al met al vrees ik dat we niet meer zo makkelijk in Nederland terug in kunnen burgeren (of is dat Vlaams?). Ik denk dat er niets ander op zit om uiteindelijk één van de beroemde opgespoten eilanden die "the World" vormen, voor de kust van Dubai, aan te schaffen en daarop een eigen onafhankelijke staat te vormen. Dan roepen we onszelf uit tot koninklijke familie en kondigen Dutchlish af als de enige officiële taal. Wat rest is slechts een beetje funds zoeken...eh, hoe heet dat ook alweer in het Nederlands? I rest my case...